Казіміравіч (1768—1848)

Педагог, правазнаўца. Паходзіў з Беласточчыны. Адукацыю атрымаў у Віленскім універсітэце. Тут жа ў 1797 абараніў ступень доктара філасофіі i прызначаны ад'юнктам. 3 лістапада 1798 выкладаў польскае i літоўскае цывільнае i крымінальнае права i судаводства. У 1802 атрымаў ступень док­тара кананічных i рымскіх правоў. У 1804 прызначаны ў Камісію па складанні законаў, у 1808 — начальнікам аддзялення ўкраінскіх, польскіх i літоўскіх законаў, дзе працаваў да лютага 1821. Пазней займаў пасады прэзідыяльнага сакратара ў Міністэрстве юстыцыі Царства Польскага, прарэктара ліцэя св. Ганны ў Кракаве, старшыні Віленскага цэнзурнага камітэта. У 1823—38 працаваў дырэктарам вучылішчаў Беластоцкай вобласці. Член Навуковага таварыства пры Ягелонскім універсітэце, ганаровы член Віленскага універсітэта. Пасля выхаду ў адстаўку працаваў у Беластоцкім павеце, дзе i памёр.

Аўтар перакладу Статута Вялікага княства Літоўскага 1588 на рускую мову, прац пра архівы Польшчы (Кракаў, 1824, 1825) i «Заўваг, якія адносяцца да бібліяграфіі Статута Літоўскага» (Вільня, 1829).