БАЛАДА КІРЫЛЫ ТУРАЎСКАГА (каля 1113—пасля 1190)
Мінае травень… Ліпень… Лістапад… Зноў снежань З нябёс самотай белай на людзей імжыць. А ты замураваны ў манастырскай вежы, Каб толькі Слову, Слову божаму служыць.
І Тураў твой ад снегу, як ад квету, белы, І толькі Храмаў купалы сярод нябёс, Нібы вуголле ў снезе, на сусвет наш цэлы Зіхцеюцца пад сонцам, страшачы мароз.
З малітваю глядзіш на родныя прасторы І верыш, што твой край ніколі і нікім Не будзе зваяваны і не змоўкне ў горы, Не знікне, як знікае па-над свечкай дым,
Якая прад табой гарыць і асвятляе Душу, як свет, і свет, нібы тваю душу, Дзе Бог жыве і Беларусь жыве святая, Якая стане белай, як пасля дажджу
Вясновы ціхі сад, што чорным быў, бялее Ад квецені густой, нібыта белы Храм, Дзе Слова, як анёла, ты душой сагрэеш І Слова паляціць да нас, і светла нам
У свеце чорным будзе, у якім сягоння Ёсць наша Беларусь, а з ёю ёсць і ты, І ў беларускім небе, нібы на іконе, Хто ў Бога шчыра верыць, бачыць лік святы, Як бачыў ты…
|