БАЛАДА АЛЬГЕРДА (1296—1377)
...Залатая арда залатою не будзе І праз сінія Воды ардзе не прайсці, Бо тут наша зямля, бо тут нашыя людзі, А татарская кроў на траве і лісці Нашых дрэў, што шапочуць аб нашае волі, Будзе стыць і знікаць, як знікае вада, У якую ты двойчы на зойдзеш ніколі, Без якой, як трава, пачарнее арда. І глядзіш ты наўкол і ўдыхаеш прастораў Незнаёмых, але зваяваных, вятры, І ты мроіш ужо край ад мора да мора, Дзе на мове тваёй век людзям гаварыць. І так будзе, бо ты так жадаеш пад Богам, І хай пройдзе яшчэ і не год, і не пяць, І твая тут не згубіцца ў травах дарога І яе, нібы вечнасць, нічым не стрымаць. А пакуль што арда, як агонь, залатая Прад табой і прад войскам вялікім тваім, Як агонь у вадзе, чорна ў травах знікае І лятаюць вароны над ёй, нібы дым...
|