|
БАЛАДА АЛЯКСАНДРА РЫПІНСКАГА
(каля 1810—1900)
Праз трыццаць год вяртаешся дахаты,
Рамантык, інсургент, мастак, паэт,
І прад табою край твой—не пракляты,
А любы, нібы з васількоў букет,
Што ты паклаў на сцежку інсургентаў,
З якімі волю для людзей шукаў.
Крывёй за волю плацяць—добра ведаў
І ты сваёй крыві не шкадаваў.
І хоць было разгромлена паўстанне
Ты не адрокся ад былых дарог,
Бо Беларусь—не кветка, што век вяне,
А Храм любові, дзе жыве Пан-Бог,
Дзе ўсё сваё: і песні, і легенды,
І мова, без якой загінем мы,
Як без людской спагады інсургенты
Сярод завейнай лютае зімы.
І будзеш сніць Парыж і Лондан шэры,
Дзе ты і сёння мог спакойна жыць
І не палохацца ад стуку ў дзверы,
Бо за дзвярамі, як ваўкі, віжы.
Напішаш ты пра родны край балады,
Дзе пра любоў сваю не прамаўчыш.
Праз трыццаць год вяртаешся дахаты,
Нібыта ўчора з’ехаўшы ў Парыж…
|
