|
БАЛАДА УЛАДЗІСЛАВА ГАЛУБКА
(15.05.1882—28.09.1937)
Вандроўны тэатр не па свеце вандруе,
А толькі з самотнай душы-- да душы
І ў душах, нібыта ў палацах, начуе
І доўжыць свой шлях праз вятры і дажджы,
І ты спазнаеш усё роднае, наша,
І ў творах сваіх ты жывеш і жывуць
Тутэйшыя людзі, якіх лёс, як сажа
І светлы, як зоры, як шлях у царкву…
Вандроўны тэатр, нібы вольная птаха,
Што ў клетцы не можа ні жыць, ні спяваць.
І душы, як келіх атрутаю, страхам
Цябе не прымусіць ніхто напаўняць,
Бо ты беларус, у якога дарога
З самотнай душы да самотнай душы,
Якая, як ты, нібы свечка, прад Богам,
А Бог у нябёсах, а Бог на крыжы
І ў думках, дзе ты застаешся і будзеш
З Вандроўным тэатрам і ў свята, і ў будзень
Зноў доўжыць свой шлях праз вятры і дажджы,
Каб мы зразумелі: тутэйшыя людзі
І ў хаце любой і ў любым у двары
Гаспадары!
|
