|
БАЛАДА ЯЗЭПА ЛЁСІКА
(6.11.1883--1.04.1940)
Нявольны зноў. Няма ў цябе краіны,
Бо з воляю краіну адабралі.
І родны край-- самотныя руіны,
Што скрозь травой чужой пазарасталі--
Далёка, як далёка наша воля,
Якую сніш ты і жывеш якою…
Чужая мова і чужое поле,
Дзе вецер звар’яцелы прад турмою
Лятае, і табе ў турме здаецца,
Што нават вецер над табой смяецца,
Бо ўсё дарэмна. Толькі ж недарэмна
Усё было, і вольным край наш будзе,
Бо ёсць наш край і ёсць і будуць людзі,
Што любяць волю, а яна ўзаемна
Іх любіць, і таму твая краіна
Паўстане, нібы крыж святы, з руінаў,
Бо ты ў ёй жыў, бо ёю жыў і мову
У сэрцы нёс-- дзяржаўнасці аснову,--
Каб кожны дзень, які пасля пачнецца,
Быў беларускім, нібы беларуса сэрца...
|
