|
БАЛАДЫ БЕЛАРУСКАГА ШЛЯХУ
|
|
БАЛАДА ЯЗЭПА ДРАЗДОВІЧА
(13.10.1888—15.08.1954)
Па Беларусі ў світцы белай,
У пыле зорак і дарог
Ідзе, задумны, пасівелы,
Вандроўнік—мудрых фарбаў Бог.
Чароўны кій вядзе па свеце.
А родны край як родны дом.
--Дзівак!—з яго смяецца вецер.—
Усё што зробіш—стане тлом!
Сядзеў бы дома і партрэты
Жанкам вясковым маляваў,
Меў торбу б грошай ты за гэта,
І не балела б галава
За мову мужыкоў тутэйшых.
Дзівак! Ты верыш у сусвет!
Хапала ў свеце разумнейшых.
Ды дзе яна? Усе ў траве.
Чужых дзяцей любіць—прыгожа.
А дзе свае? Маўчыш, стары?
Павалішся—а хто ж паможа
Устаць? Загінеш без пары!
Не слухаеш—то не разумна!
Хаця ідзі, раз выбраў шлях.
Твой шлях зямны—цяжкі і сумны,
Твой лёс—як поле ў камянях…
А ён, рукой махнуўшы, смела
Свой кінуў цень на крыж дарог
І ў люд пайшоў па Русі Белай,
Вястун, паэт, мастацтва Бог.
|
