БАЛАДА ПЯТРА БІТЭЛЯ (6.06.1912-- 18.10.1991)
На парваных мяшках з-пад цыменту Ты зялёнкаю пішаш, і ноч Прад табой, як жалобная стужка, Што да Божых прыкладзена воч, Каб не бачыць пакут чалавечых На чужой і нябоскай зямлі, Дзе ты ў словах, бы ў сховах у вечных, Захаваеш зямлю, дзе жылі, І жывуць беларусы, і волю І не любяць, і любяць, але ж Не заменяць яе аніколі На чужога ўладарства бязмеж. Сам Міцкевіч з табою гаворыць І дыктуе, дыктуе табе Сваіх твораў бяздоннае мора, Каб і ты не памёр у журбе, А вярнуўся ў Айчыну, дадому, І праклёнаў не слаў анікому, І ў слязіне, нібыта ў расе, І ў расінцы, нібыта ў слязе, Бачыў ты цэлы свет, дзе Айчына, Як ля сцежкі вясною каліна-- Хто ні пойдзе-- ламаюць усе…
|