Выступленне В. Мазынскага

…Я атрымліваю трэцюю ўзнагароду. Гэта так прыемна. Я атрымаў раней многа ўзнагародаў… Нешта ж робіш… Многа чуў я пра тую дзейнасць, якую робіць спадар Белы. Многа чуў іранічнага, многа чуў цынічнага. Але неяк прыехаў у Старыя Дарогі, я ўбачыў многа народу, якія швендаюцца па ўсяму музею. Мне гэта не спадабалася. Я люблю адзін хадзіць. Вось, калі стаіш адзін каля плоту, каля яго двара, гляджу на ўсё гэта і думаю: “Божа літасцівы, колькі трэба было гэта падняць, знайсці, арганізаваць, угаварыць…” Гэта чалавек, які ўсё жыццё збірае вакол сябе зацікаўленых Беларуссю людзей. Трэба адчуць, якую машыну ён круціць. І тое, што там занапашана ў гэтым музеі (мы можам гаварыць, што ў нас ёсць гістарычны музей, мастацкі музей), але гэта ўсё мінімум. Некалі, як той касцёл, які стаіць, і кажуць, “хто яго будаваў?”, “хто клаў гэтую цагліну?”, “хто ўзводзіў вось гэтую вежу?”. Ніхто не ведае. А касцёл стаіць сёння і ўдзейнічае на людзей. Ваш музей, ваша дзейнасць нагадвае гэты касцёл. Дзякуй вам.