|
БАЛАДА ІГНАТА ДАМЕЙКІ
(31.07.1802—23.01.1889)
У цябе ёсць свой Храм—Беларусь, да якой
Ты ідзеш праз паўстанне, вандроўкі, чужыну
І святлееш, мацнееш самотнай душой,
У якой, нібы сонца ў нябёсах, Айчына,
Што была і тваёй застанецца, як крыж
На магілах у продкаў, што з верай жылі,
Што на свеце няма і не знойдзеш зямлі
Прыгажэй і мілей, чым свая, хоць маўчыш
Аб любові сваёй, бо не варта крычаць,
Бо Айчына ад крыку краінай не стане,
У якой жураўлі на Палессе ляцяць,
У якой ружа-кветка цвіце і не вяне.
І прад смерцю, вядомы, прыедзеш дамоў,
І, нібыта наіўны хлапчук, ты заплачыш,
Калі родныя песні пачуеш і ўбачыш,
Як плывуць на Купалле вянкі з васількоў
Па рацэ, да якой ты з дзяўчатамі сам
Не аднойчы хадзіў... І прыедзеш у Крошын,
І пасадзіш дубкі, каб раслі і каб нам
Уздымалі нябёсы над краем прыгожым,
У якім пра цябе будзе помніць трава,
Што расце на магілах, на белых капліцах,
Будзе помніць вада, што бруіцца ў крыніцах,
Будзе помніць касцёл, будзе помніць царква.
І ў далёкую Чылі ты вернешся зноў,
Але ты назаўжды застанешся душою
Ля бацькоўскіх магіл, ля азёр, ля дубоў,
Што асветлены першай тваёю слязою...
|
