БАЛАДА АДОЛЬФА ЯНУШКЕВІЧА (9.06.1803—18.06.1857)
Заручальны пярсцёнак вяртаеш нявесце, Каб цябе не чакала з далёкіх зямель, Дзе, нібыта па моры, па стэпе, па свеце І твая плыве юрта, нібы карабель, На які ты сасланы за ўдзел у паўстанні Хоць ты мог адкупіцца, мог цар дараваць... На калені ж не стаў, прад чужынцам не станеш. Прад матуляй стаяў і зноў будзеш стаяць, Як у Дзягільна любае вернешся хворы. А пакуль што з казахамі светла жывеш І, як з роўнымі роўны, ты з імі гаворыш І лісты ў родны край усё шлеш і ўсё шлеш, І натуеш самотныя вершы, як слёзы, Што зрабіліся вершамі ў сэрцы тваім, Дзе хвалюецца Нёман, шапочуць бярозы І плыве ад садовае квецені дым І знікае, але ён не знікне ніколі, Як не знікне ніколі зямля, без якой Не патрэбна табе ні багацце, ні воля, Бо Айчына—і воля, і наш супакой.
|