|
БАЛАДА УЛАДЗІСЛАВА СЫРАКОМЛІ
(29.09.1823--15.09.1862)
Там, дзе кветкі цвілі, сёння—пырнік,
Сёння пырнік, а заўтра—крыжы.
І тутэйшай зямлі сумны лірнік
Думу думае—як тут жыць?—
І слязу, нібы верш, не хавае,
Ну а верш, як на вейцы сляза,
Новы дзень, новы шлях асвятляе,
На якім касінераў каса
Заблішчыць, акрывавіцца й пылам
Занясецца, але—не навек.
Хоць забудуцца ў травах магілы,
Ды не зменее слёз на траве.
Ён ідзе, а паны, як сабакі:
“Што ён ходзіць да гэтых сялян!”
І ў начы ў хатах свечкі, як макі,
Прарастаюць святлом праз туман
І праз ноч, і праз век да ваколіц,
Па якіх нам з табою хадзіць
І ўсё думаць аб шчасці і долі
І свой край, нібы волю, любіць...
|
