БАЛАДА НАТАЛЛІ АРСЕНЬЕВАЙ (20.09.1903—25.07.1997)
Далёка, нібыта ад сонца, ад маці-краіны З Малітвай у сэрцы за родны самотны народ, Глядзела ў чужыя нябёсы яна, і ўспаміны, Нібыта вуголле, нібы акрываўлены лёд, Душу праціналі наскрозь і ў былое вярталі, У голад, у холад, у дым непраглядны вайны, Дзе словы, як кулі, і кулі, як словы, траплялі І ў сэрцы людскія, і ў крылы жаданай вясны. А неба было, як было па-над ціхаю Вільняй, Глыбокім і сумным, як тыя азёры, з якіх Глядзяць нашы продкі сівыя спакойна і пільна, Хоць, часам, у нас і не бачаць нашчадкаў сваіх. Ёй сонца з-за хмараў здалёку, як маці-краіна, Душу асвяціла на міг, а хапіла—на век, Каб дрэння думкі расталі, нібыта ільдзіны, А сонца застыла ў вачах, нібы крыж на царкве. …Гады праляцелі, як травы сухія згарэлі, Але засталіся Малітва і родны абсяг, З якімі да зорак ляцім і ляцім, як ляцелі, І слёзы, як зоркі, як вершы, кіпяць у вачах…
|