БАЛАДЫ БЕЛАРУСКАГА ШЛЯХУ
|
БАЛАДА ПАЎЛЮКА ТРУСА (6.05.1904—30.08.1929)
“Падаюць сняжынкі—дыяменты-росы”, Падаюць бялюткі за тваім вакном. І бяжыць юнак па першым снезе босы Да труны з жытнёвым просценькім вянком. Ён бяжыць і плача, а труна—пустая, Не труна, а яма вырыта яму І яна ў Сібіры, як жана, чакае І чакаць шчэ будзе не адну зіму. Раптам снег знікае, быццам бы згарае, І ў табе агнёва закіпае кроў. За вакном лістота ціха ападае— Засцілае жнівень сцежку да кладоў, Па якой у лепшы свет адыдзеш скора, Не спазнаўшы цалкам шчасця і бяды, А сябры твае ў Сібіры, як у моры, Застануцца без магілаў назаўжды. І бяжыць юнак ізноў па снезе босы Да сваёй магілы, дзе даўно ў журбе Падаюць сняжынкі — дыяменты-росы, Падаюць бялюткі на яго й цябе...
|