|
БАЛАДА БАРЫСА САЧАНКІ
(15.05.1936—5.07.1995)
У кнігах, што сабраў ты, Беларусь жыве,
Змагаецца, святкуе, плача і пяе
І мае Бога і ў касцёле, і ў царкве,
І шмат хто любіць, як жыццё, найбольш яе,
Чым тую Беларусь, дзе ты даўно жывеш
І любіш, і кахаеш, быццам першы раз,
І кнігу прад сабой, нібы абраз нясеш,
Нібыта праз агонь, праз ветравейны час.
І ў кнігу ты глядзіш, глядзіш, нібы ў вакно
Стагоддзяў, што прайшлі і што ідуць яшчэ.
І клічаш нас глядзець. А мы ўсё п’ем віно,
Яно, нібы агонь, але, як кроў, цячэ.
І ліпы ўжо цвітуць, і пчолы носяць мёд,
І ўжо, здаецца, гэтак будзе тут заўжды.
Але ў крыві ёсць лёд, ідзе да сэрца лёд,
Каб сэрца стала кропляй мёртвае вады.
І раптам за тваім вакном густы туман,
Ён светла з неба апусціўся на зямлю
Забраць тваё жыццё—прыпынены раман
На словах беларускіх: “Беларусь люблю…”
|
